Als kind was ik heel vaak te vinden in de moestuin van Achiel, mijn tuinopa. De liefde voor al wat groeit en bloeit, is hier ontstaan. Uren bracht ik door aan de overkant van de straat, in een klein boerderijtje met een gigantische moestuin.
In de keuken stond een pomp, een badkamer was er niet en de wc herkende je aan het hartje in de deur. Het leven leek simpel, zonder zorgen en er viel altijd wel iets te beleven.
Nu nog kan ik me de boontjes voor de geest halen die zo mooi omhoog groeiden langs de bonenstaken. Als ik op het juiste moment langskwam, kon ik meehelpen met de oogst van de dag. Samen met Martha mocht ik dan de groenten door de bonensnijder halen zodat zij ze daarna kon verwerken en invriezen.
Altijd buiten
In mijn herinnering waren we ook altijd buiten. De erwten uit hun peulen wippen met je duim. Kersen plukken in de kleine boomgaard en de dubbele exemplaren aan mijn oren hangen. Rabarber recht van het veld plukken en de zure stelen in de suiker doppen.
Ik kan het nog zo voor me zien. De jeneverbessen die prachtig rood kleurden in de serre. De rijen groenten met kleine paadjes ertussen. Vooral de smaken, geuren en kleuren blijven me bij en doen me verlangen naar een eigen moestuin en een minder jachtig leven.
Ik wilde nu dat ik beter opgelet had, maar toen genoot ik vooral van het buitenleven en het gezelschap van Achiel die zijn pijp stopte. Vanuit zijn fauteuil in het tuinhuisje – op een strategische plek ver weg van het huis en van moeder de vrouw misschien ook – kon hij de hele groentetuin overzien.
Extra liefde
Mijn eigen grootouders woonden in West-Vlaanderen dus een tuinopa en -oma dicht bij was een zegen, voor mijn ouders waarschijnlijk ook.
Naast oogsten in de moestuin waren er ook kleine diertjes die ik mee mocht helpen verzorgen. Ik zag geregeld de konijnenvellen hangen en moet dus geweten hebben dat de konijnen uiteindelijk allemaal in de pot eindigden, maar toch was het telkens weer uitkijken naar een nieuw nest kleine donzige bolletjes.
Geluksbrengers
Ik kreeg af en toe zelfs een konijnenstaartje van Achiel en weet nog dat ik dit heel dubbel vond, wel mooi en zacht maar ook griezelig door het beentje binnenin.
In het voorjaar arriveerden altijd 50 gele kuikentjes die onder de rode lampen samentroepten. Week na week groeiden ze stevig door tot de hele boomgaard gevuld werd met dikke witte vogels.
Ik herinner me niks van het slachten, dus ik vermoed dat ze me toch een beetje beschermden tegen de harde werkelijkheid. Ze waren gewoon ineens weg.
De moord
In diezelfde boomgaard liep ook een schildpad die ik af en toe een blaadje sla uit de moestuin gaf. Het happende mondje vond ik wel grappig om te zien. Ook fascinerend hoe het beestje zich elk najaar ingroef om aan zijn winterslaap te beginnen.
Helaas is het mooie dier door mijn schuld aan zijn einde gekomen. Achiel en Martha lieten me altijd mijn eigen gang gaan in de tuin en op een dag had ik er niet beter op gevonden dan het schild van de schildpad eens grondig schoon te maken … met Dreft.
Ik heb nooit durven zeggen dat het mijn schuld was dat het beestje niet meer uit zijn schulp kwam.
Kindertijd vol kleur en geur
Elk kind zou zo’n tuin vol leven in de buurt moeten hebben, waar ze de cyclus van het leven volop kunnen beleven. Met of zonder schuldgevoelens als er een keer iets mis gaat.
Ik ben mijn tuingrootouders enorm dankbaar voor de mooie momenten in het groen. De herinneringen zijn vast en zeker gekleurd door de tijd, maar ik voelde me geliefd en bijzonder, dus ik koester ze en denk er vaak aan terug als ik pauzeer in de serre, achterin de tuin.
Heb jij ook zulke fijne herinneringen aan een tuin uit jouw kindertijd?
De sfeer van toen
Als tuincoach help ik om de sfeer van toen een beetje terug te halen in je nieuwe tuin. Bepaalde bloemen en geuren die doen denken aan vroeger. Zo mooi om ogen te zien blinken bij het vooruitzicht op een stukje nostalgie.
Ik neem je stap voor stap mee en toon hoe je die droomtuin kan realiseren. Kijk eens of deze aanpak bij je past en dan halen we samen die sfeer van toen naar het hier-en-nu.